یکی از روشهای تصویرسازی در لامپهای تکثیر کننده فوتونی ، استفاده از لامپ تصویر است.لامپ تصویروسیله‌ای است که برای تصویرسازی مورد استفاده قرار می‌گیرد. سطح اول در یک لامپ تصویر درست مانند سطح اول در یک لامپ تکثیر کننده فوتونی است. تفاوتی که هست این است که یکی از روشهای تصویرسازی در لامپهای تکثیر کننده فوتونی ، استفاده از لامپ تصویر است.لامپ تصویروسیله‌ای است که برای تصویرسازی مورد استفاده قرار می‌گیرد. سطح اول در یک لامپ تصویر درست مانند سطح اول در یک لامپ تکثیر کننده فوتونی است. تفاوتی که هست این است که توزیع فضایی نقش نورکه از سیستم اپتیکی تحویل میشود، برای کاربرد بعدی حفظ میشود. ادامه مطلب ...
به نرم‌افزار یا ابزاری گفته میشود که مدیریت پرونده‌های صوتی و تصویری، تصویرها، موزیک‌ها و پرونده‌های چند رسانه‌ای را به وسیله رایانه شخصی یا رایانه‌ها و سخت‌افزارهای مشابه بر عهده می‌گیرد.
سینماهای خانگی رایانه‌ای در دهه ۲۰۰۰ برای اولین بار ارایه شدند و در سال‌های اخیر ابزارهای بازی و وسایل دیگری نیز ارائه شدند که کار مدیریت پرونده‌های چند رسانه‌ای را بر عهده می‌گیرند.
سینمای خانگی مجموعه ای از وسایل صوتی و تصویری است که میتواند تجربه تماشای یک فیلم در خانه را به کلی دگرگون کند. با استفاده از این تجهیزات و چیدمان صحیح آنها، تلویزیون ساده منزل شما به یک سینمای کوچک و خودمانی تبدیل میشود.
خرید سیستم سینمای خانگی میتواند کاری مشکل و وقت گیر باشد زیرا شما چه در این زمینه تازه کار باشید و چه قصد داشته باشید سیستم موجود خود را به روز در آورید، سیستمهای سینمای خانگی دارای هزاران گزینه مختلف است که باید درنظر گرفته شوند.
در اینجا ما به همراهی تیمی از کارشناسان و به قصد کمک به مصرف کنندگان، درباره عناصر اصلی و اجزاء تشکیل دهنده سینمای خانگی اطلاعاتی فراهم کرده ایم.
قبل از هرچیز باید بدانیم که برای راه اندازی سینمای خانگی به چه لوازمی نیاز داریم.
ادامه مطلب ...
اگر قصد خرید تلویزیون با صفحه نمایش بزرگ را دارید، پیشنهاد می‌کنیم پیش از هر کار این مقاله را تا به انتها مطالعه کنید، شاید بتوانید جایگزین بهتری با هزینه‌ی کمتر و خروجی بزرگ‌تر را نیز در نظر بگیرید. بله، امروزه با بالا رفتن کیفیت نمایش پروژکتورها، این ابزارها که روزگاری تنها در موارد محدودی به کار گرفته می‌شدند، کاربری بیشتری یافته‌اند و سر از خانه‌ی گیک‌ها درآورده‌اند. بیایید به برخی از نقاط مثبت و منفی این ابزارهای نمایش بپردازیم و ببینیم آیا می‌توانیم آن را جایگزین تلویزیون کنیم، یا خیر.
جالب است بدانید نه تنها هزینه‌ی راه‌اندازی یک پروژکتور چندان زیاد نیست، بلکه جای زیادی اشغال نکرده، وزن کمی دارد و از همه مهم‌تر صفحه خروجی بزرگ‌تری را با قیمت بسیار کم به شما هدیه می‌کند و نصب و راه‌اندازی‌اش به مراتب ساده‌تر از آن چیزی است که فکرش را می‌کنید. در این مقاله به بررسی مزایا و معایب پروژکتورها خواهیم پرداخت و اینکه چرا چنین وسیله‌ای حقیقتاً برای بسیاری مناسب‌تر است.
اصول اولیه پروژکتورها
پروژکتورهای نمایش از جلو در حقیقت سامانه‌ای دو تکه هستند: یک پروژکتور که تصاویر را ایجاد می‌کند و صفحه‌ی مخصوصی که آن را بازتاب می‌دهد. دانستن اینکه پروژکتورها از دو بخش اصلی تشکیل شده‌اند، برخی افراد ناشی را می‌ترساند و آنها از خرید و نصب آن صرفه نظر می‌کنند. در حالی که این کار بسیار ساده و سهل است. پروژکتورهای مورد نظر ما عموماً با یکی از این سه فناوری تولید شده‌اند: DLP، LCD یا LCOS.
پروژکتورهای LCD اصولاً با همان فناوری ساخته شده‌اند که در تلویزیون‌هایی با پنل تخت (Flat-Panel) شاهدش هستیم. در واقع، پروژکتورهایی از این دست در حوزه‌ی قیمتی ارزان تا متوسط جای می‌گیرند. البته مدتی قبل آنها را می‌توانستیم در دسته‌ی پروژکتورهای اقتصادی یا بسیار ارزان قیمت جای دهیم، اما با توجه به پیشرفت‌هایی که در برخی از مدل‌های جدید صورت گرفته قدری بر قیمت تمام شده‌ی آنها افزوده شده است. اپسون، برای نمونه در این چند سال گذشته پروژکتورهای بسیار خوبی تهیه و به بازار عرضه کرده است.
پروژکتورهای DLP یا پردازش رقومی نور (Digital Light Processing) از تراشه‌های کوچکی با میلیون‌ها آینه‌ی کوچک تشکیل شده‌اند. این دسته از پروژکتورها در محدوده‌ی قیمتی بسیار ارزان تا فوق گران جای می‌گیرند که نه تنها برای استفاده‌های شخصی بلکه برای سالن‌های سینما نیز کاربرد دارند. نمایش دیجیتال در سالن‌های سینما اغلب با استفاده از پروژکتورهای DLP صورت می‌گیرد. هر چند نسبت کنتراست و سطح مشکی تصویر خروجی آنها به خوبی بسیاری از پروژکتورهای LCOS یا مدل‌های LCD نیست، اما وضوح نمایش حرکت آن بهتر از سایر نمونه‌هاست. به همین خاطر از پروژکتورهای DLP زیاد تعریف نمی‌کنیم، اما عموماً کیفیت تصویر آنها خیلی خوب است.
LCOS یا پروژکتورهای کریستال مایع بر روی سیلیکون (liquid Crystal on Silicon) را می‌توان نمونه‌ای هیبریدی (دوگانه) و از ترکیب دو نوع پروژکتور پیشین – یعنی DLP و LCD – دانست. که بر روی صفحه آینه‌ای آن لایه‌ای از کریستال مایع قرار دارد. از این گذشته سطح رنگ مشکی و نسبت کنتراست هر دو در حد بسیار عالی است. پروژکتورهای کمپانی JVC برای نمونه (که سری D-ILA نام دارند) بهترین نسبت کنتراست ممکن را در این بین ارائه می‌کنند. از نظر کیفیت، پروژکتورهای سری SXRD شرکت سونی نیز با فاصله‌ای کم در مقام دوم قرار می‌گیرند. محدوده‌ی قیمتی این سری از پروژکتورها از متوسط تا گران قیمت جای دارد، البته پروژکتورهای سری 4K سونی بسیار گران قیمت و در عین حال پیشرفته هستند.
فواید پروژکتورها
اندازه: این یکی از مواردی است که در وهلۀ اول به نظر می‌آید و از عوامل مهم در انتخاب پروژکتور مناسب با توجه به نیاز فرد است. شخصاً یک پروژکتور با عرض نمایش 3.6 متر یا 144 اینچ در خانه دارم که میتواند به خوبی فیلم‌ها را به نسبت 2.35:1 نمایش دهد؛ و در حالت تصویری 16x9، شخصیت‌های فیلم تقریباً اندازه‌ی واقعی خودشان هستند، شاید هم قدری بزرگ‌تر! و در حالت کلوزآپ، سر کاراکتر فیلم تقریباً 1.2 متر میشود.
بیایید از منظر دیگری به این موضوع نگاه کنیم: تماشای فیلم «ارباب حلقه‌ها» با نسبت 2.35:1 در صفحه‌ی نمایشی که تقریباً تمامی فضای دیوار روبروی شما را پر می‌کند حقیقتاً بسیار جذاب است. به تازگی هم، از تلویزیونی که در خانه داشتم به عنوان نمایشگر رایانه استفاده می‌کنم. که به دلیل ابعاد بسیار بزرگ و خوبی که دارد خود تماشاخانه‌ای تمام عیار به شمار می‌رود.
در صفحات کوچک، تلویزیون‌های پنجاه اینچ و بیشتر، نمی‌توانید تمامی جزئیاتی که در فیلم‌های فول اچ‌دی (1080 پیکسل) وجود دارد را از نزدیک ببینید. و با توجه به فاصله‌ی متوسط 3 متری که از تصویر داریم، چشم قادر به تشخیص تمامی موارد موجود در آن نیست. اما زمانی که این ابعاد را به 100 اینچ یا بیشتر ارتقا می‌دهید، می‌توانید تک تک موهای فرد را بشمارید.
اینجاست که پروژکتورهای 4K وارد بازی می‌شوند. هر چند گمان می‌کنم کیفیت اولترا اچ‌دی در تلویزیون‌های 4K کیفیت جالبی نیست، پروژکتورهای 4K انتخابی ایده‌آل به شمار می‌روند. اصولاً هر چه تصویر بزرگ‌تر میشود نیاز به رزولوشن بالاتر خواهیم داشت. اغلب افراد احتمالا قادر به تشخیص پیکسل‌ها در تصویری 150 اینچ از فاصله 2.5 تا 3 متری هستند. متأسفانه در حال حاضر پیدا کردن پروژکتورهای اولترا اچ‌دی سخت‌تر از تلویزیون‌های اولترا اچ‌دی شده است. اگر می‌خواهید ابعاد و اندازه‌ی ایده‌آل صفحه نمایش، فاصله تماشا و وضوح تصویر را در چنین دستگاه‌های 4K بدست آورید، بهتر است به این ماشین حساب که کریس هینونز آن را تهیه کرده مراجعه کنید.
باید توجه داشته باشید تصاویر کم کیفیتی که در DVDهای معمولی یا شبکه‌های داخلی پخش می‌شوند در چنین دستگاه‌های نمایش با کیفیتی عذاب آور خواهد بود. بدتر از همه اینکه با تهیه چنین تجهیزاتی، خانه‌ی شما به پاتوق فیلم بازی‌های دوستان و آشنایان بدل شده و بیش از آن چیزی که برای خرید تجهیزات صوتی و تصویری هزینه کرده‌اید، باید برای پذیرایی از میهمانان دائمی سرمایه‌گذاری کنید!
دیدن راحت‌تر تصاویر: شاید بعضی از شما از خود بپرسید تماشای چنین تصاویر بزرگی به چشم آسیب نمی‌زند؟ در حقیقت، قضیه برعکس تصور شماست. پر کردن درصد بیشتری از فضای قابل مشاهده شما با درخشندگی متوسط بر روی صفحه‌ی نمایش بزرگ برای چشم آزار دهنده نیست. و بیشتر شبیه سینمای واقعی است که اغلب بیش از 5 واحد نوری (فوت لمبرت) یا بیشتر تولید نمی‌کند )بر روی صفحه نمایش من، اغلب پروژکتورها چیزی بین 30 تا 40 واحد نور تولید می‌کنند؛ و یک LED LCD میتواند تا سه برابر آن نور تولید کند.(
فضای مورد نیاز
اگر پروژکتور را بر روی سقف نصب کنید، صفحه آن میتواند بر روی دیوار تشکیل شود. نصب‌های گران قیمت‌تر شامل صفحات جمع شدنی نیز هستند که صفحه پروژکتور در سقف جمع شده و زمانی که از پروژکتور استفاده نمی‌کنید از نظر محو می‌شوند. برخی افراد نیز ترجیح می‌دهند دیوار را به خوبی رنگ کنند و دیگر صفحه نمایش نخرند، اما شخصاً این کار نمی‌پسندم.
البته می‌توانید در حالت معمول تلویزیون خود را به دیوار نصب کنید، اما بسیاری این کار را نمی‌کنند. البته این تلویزیون‌ها در مقایسه با صفحه بسیار سبک مورد نیاز پروژکتورها بسیار سنگین هستند، و حتی اگر از دستتان رها شود باز هم احتمال آسیب به آن بسیار کم خواهند بود.
معایب
نور: خب، این مشکل بزرگی در نوع خود است. فرقی نمی‌کند که پروژکتور شما تا چه حد پرنور باشد، و باز هم فرقی نمی‌کند که صفحه نمایش شما از چه ماده‌ای شکل گرفته است، هر نور محیطی که در اتاق وجود دارد میتواند به تصویر نهایی شما آسیب برساند. تجربه‌ی تماشای تلویزیون با نوری که بر روی آن سایه افکنده را فراموش کنید، چرا که باید بتوانید کنترل تمام عیاری بر روی نور اتاق داشته باشید، در غیر این صورت تنها شب‌ها می‌توانید به تماشا بنشینید. در سینمای خانگی که شخصاً برای خود ایجاد کرده‌ام، روزها قدری نور وارد محیط میشود، هر چند آنقدر نیست که برای کیفیت تصویر تاثیر منفی داشته باشد ولی به همین خاطر است که تنها شب‌ها می‌توانم کیفیت دستگاه‌های پروژکتور را آزمایش و بررسی کنم که نهایتاً به تجربه‌ی عجیب و غریبی منجر شده است.
لامپ‌ها: تقریباً تمامی پروژکتورها از لامپهای UHP استفاده می‌کنند، که میتواند چند هزار ساعتی کار کند و بعد از آن نیز می‌توان با چند صد دلار دوباره آن را به حالت اول برگرداند. حدوداً هر دو سال یک بار باید آن را تعویض کنید که رابطه مستقیمی با میزان استفاده شما دارد. البته می‌توان لامپهای UHP را با لامپهای LED ارزانتر جایگزین کرد، ولی این لامپ‌ها نیز هزینه‌ی بالایی در پی دارند و کارایی لامپهای UHP را ندارند.
عادات عجیب و غریب: با استفاده از این پروژکتورها، برخی از عادات روزمره شما به طرز عجیبی تغییر خواهند کرد. مثلاً؛
البته این موارد پس از سال‌ها استفاده از پروژکتور در اینجانب به وجود آمده است.
دیگر معایب
صدا: لازم به ذکر نیست که نیاز به دستگاه گیرنده و بلندگوی پخش صدا خواهد داشت؛ چرا که پروژکتور همانند تلویزیون نیست که دارای بلندگویی برای پخش صدا باشد. از طرف دیگر هیچ کدام از پروژکتورها گیرندۀ دیجیتالی تصویر ندارند، به همین خاطر نیاز به یک دستگاه ستاپ‌باکس یا ریسیور ماهواره خواهید داشت؛ البته کاربرانی که از تلویزیون‌های ماهواره‌ای یا دیجیتالی استفاده می‌کنند نصف قضیه را حل کرده‌اند.
صفحه نمایش: خب حالا نوبت به صفحه نمایش می‌رسد. قیمت صفحه‌های نمایش از چند صد دلار تا چند هزار دلار در نوسان است. همان‌طور که در بالا ذکر شد، هرگز از دیوار خانه به عنوان صفحه نمایش استفاده نکنید. از آنجا که تصاویر حاصل از تابش نور پروژکتور بر روی صفحه نمایش است؛ پس اگر این صفحه دارای ناهمواری یا زوایدی باشد، آنها نیز همیشه دیده می‌شوند. به همین خاطر بهتر است قدری هزینه کرده و یک صفحه سفید خوب برای خودتان تهیه کنید. برخی از صفحات نمایش دارای قابلیت‌های ویژه‌ای هستند که از آن جمله می‌توان به بهبود تصویر خروجی، افرایش کنتراست تصویر ارتقای سطح رنگ مشکی تصویر یا سایر موارد اشاره کرد. بهتر است برای انتخاب نمونه مناسب سری به بازار بزنید و یا پیش از آن در فروشگاه‌های اینترنتی اطلاعات بیشتری کسب کنید.
کابل‌ها: کابل‌ها مشکل دیگری است که خواسته یا ناخواسته با آن سر و کار خواهید داشت. کابل HDMI ی که از دستگاه گیرنده‌ی تصویری خارج شده را باید به پروژکتور خود متصل کنید. البته به تازگی فناوری‌های بی‌سیم نیز به بازار عرضه شده که میتواند دردسرهای کمتری در مقایسه با استفاده از کابل داشته باشد؛ متاسفانه قیمت پروژکتورهای بی‌سیم کمی چشمگیر است.
صدای اضافی: از آنجایی که لامپهای UHP و LED گرمای قابل توجهی ایجاد می‌کنند به همین خاطر پروژکتورها دارای فن‌هایی هستند که برای خنک کردن دستگاه مورد استفاده قرار می‌گیرند. به همین خاطر میزان صدای تولیدی آن نیز در محیط اضافه میشود. پروژکتورهای ارزان قیمت و کوچک صدای بلندتری ایجاد می‌کنند. در حالی که پروژکتورهای بزرگ و گران قیمت‌تر به گونه‌ای طراحی شده‌اند که صدای کمتری تولید کرده و تقریباً بی صدا باشند. اگر قرار است پروژکتور در بالای سرتان قرار گیرد، بهتر است مدل‌های کم و سر و صداتر را انتخاب کنید. و اگر قرار است این دستگاه در قفسه‌ای در فاصله‌ای دور قرار گیرند، این موضوع چندان اهمیتی نخواهد داشت.
هزینه: هزینه‌ی دیگری را نیز در نظر بگیرید. هر چند پروژکتورهای ارزان قیمت زیر 1000 دلاری در بازار کم نیستند، و دارای کیفیت تصویر خوب می‌باشند، باید قدری سرکیسه را شل کنید. پروژکتورهایی نظیر JVC X35، سونی HW50 و اپسون 5020 را بررسی کرده‌ام که دستگاه‌های بسیار خوبی هستند. این پروژکتورها در حدود قیمتی 3 تا 4 هزار دلار جای دارند که قدری به جیب مبارک سنگین می‌آید؛ آن هم با این نرخ دلار!
جالب اینجاست که تناسب خطی خاصی بین قیمت پروژکتور و کارایی و کیفیت آن وجود ندارد. در حالی که شرکت اپسون ارائه دهنده‌ی شفاف‌ترین صفحات نمایش است، به راحتی میتواند تصاویر 150 اینچی را نمایش دهد. از سوی دیگر پروژکتورهای JVC بهترین کنتراست تصویر را دارند و سونی نیز رنگ‌های حقیقی و دقیقی را ارائه می‌کند. محصولات شرکت سونی شامل پروژکتورهای 4K می‌شوند و پروژکتورهای DLP نیز می‌توانند در عین حال رنگ‌های حقیقی و نوری خارق‌العاده‌ای داشته باشند.
جمع‌بندی
همان‌طور که می‌دانید شخصاً یکی از طرفداران استفاده از پروژکتور به جای تلویزیون هستم. با این حال معتقدم که افراد کمتری به این موضوع اعتقاد عملی دارند. دلیل این موضوع این است که به شخصه پروژکتوری نصب کرده‌ام که تصویر نهایی آن 102 اینچ است و با آن به تماشای فیلم و برنامه‌های تلویزیونی می‌نشینم و در مابقی زمان‌ها از آن برای بازی‌های ویدئویی بهره می‌برم؛ به نظر شما آیا می‌توانم دوباره به تجربه‌ی قدیمی تماشای تلویزیون عادت کنم!؟
این روزها بازار لوازم خانگی جهان و به تبع آن ایران آماج هجوم کالاهای مختلف بوده و هر یک از شرکت‌های صنعتی و تولیدی جهان در رقابت با سایر شرکت‌ها سعی می‌کنند مدل‌های جدیدی را روانه بازار کشورمان کرده و مشتریان را به سمت خود جلب کنند.
با نگاهی به انواع و اقسام کالاها به ویژه در حوزه لوازم خانگی می‌توان متوجه شد که شرکت‌های فعال در این عرصه به طور متناوب مدل‌های جدید خود را روانه بازار کرده و هر روز در پی افزایش سهم خود در بازارهای جهانی هستند.
در این بین شرکت‌های جهانی علاوه بر ایجاد تغییراتی در مدل‌های جدید خود سعی می‌کنند قیمت این محصولات را نیز تا جایی که امکان دارد، ثابت باقی نگه دارند که این موضوع باعث جذب مشتریان بیشتری میشود.
به‌گزارش ایسنا، اما طی یکی دو سال اخیر یکی از محصولاتی که تبلیغات زیادی روی آن انجام شده، تلویزیون‌های ال.ای.دی (LED) است. نوعی از تلویزیون که نسل بعد از ال.سی.دی (LCD) محسوب میشود.
در مورد تلویزیون‌های ال.سی.دی تاکنون صحبت‌های زیادی شده، اما در مورد تلویزیون‌های ال.ای.دی کمتر.
بد نیست در این بین سری به دنیای تلویزیون‌های ال.ای.دی زده و به طور مختصر با این نوع تلویزیون‌ها آشنا شویم.
ال.ای.دی مخفف عبارت دیود تشعشع نور (Light-Emitting Diode) است. نمایشگرهای ال.ای.دی آن دسته از نمایشگرها هستند که از دیودهای نورافشان برای نمایش تصاویر استفاده می‌کنند و این دسته از نمایشگرها در اندازه‌هایی بسیار بزرگ و در مکان‌هایی خاص کاربرد دارند.
با این وجود باید سوال کرد که چرا این دیودهای نورافشان تحت عنوان تلویزیون به خانه‌ها یا محل کار افراد راه یافتند؟
نکته جالب اینجا است که برخی از شرکت‌های معتبر جهان توانسته‌اند با استفاده از عنوان ال.ای.دی به سود سرشاری دست پیدا کنند و این در حالی است که محصول آنها در واقع ال.ای.دی نبوده است!
به عنوان مثال یکی از شرکت‌های کره‌‌ای با سری جدید ال.سی.دی‌های خود که از ال.ای.دی برای روشن‌سازی صفحه بهره می‌گیرند، توانسته سهم مناسبی را در بازار به‌دست آورد. این در حالی است که این نوع تلویزیون‌ها ال.ای.دی نیستند.
همین موضوع اعتراض‌هایی را نیز نسبت به نحوه تبلیغات این شرکت برانگیخته است.
یک دیود نورافشان یا همان ال.ای.دی هم‌اکنون بسیار بزرگ‌تر از آن است که بتواند جایگزین یک پیکسل به عنوان مثال در تلویزیون خانگی شود.
ساخت تلویزیون ال.ای.دی در مجموع پرهزینه‌تر از تلویزیون‌های کنونی بوده و قیمت آن نیز حدود دو برابر همتای خود یعنی ال.سی.دی موجود در بازار و حتی پلاسما است.
تاکنون نمایشگرهای ال.سی.دی از لامپهای فلورسنت برای روشن‌سازی صفحه استفاده می‌کردند. استفاده از این لامپ‌ها مشکلاتی را به همراه داشت که از جمله آنها می‌توان به نبود قابلیت نمایش رنگ مشکی به‌طور کامل و عمیق اشاره کرد، چرا که لامپهای فلورسنت همیشه روشن بوده و مقداری نور از آنها رخنه می‌کند.
فقدان قابلیت نمایش این رنگ به طور عمیق موجب افت وضوح تصویر میشود. همچنین فقدان طیف وسیعی از رنگ‌ها در فلورسنت نیز اشباع رنگ را محدود می‌کند. این مشکلات باعث شد تا صنعت صوتی و تصویری جهان به سمت به‌کارگیری فن‌آوری جایگزین جدیدی جهت روشن‌سازی صفحه‌ای ال.سی.دی سوق داده شود و آن چیزی نبود جز استفاده از ال.ای.دی.
تلویزیون‌های ال.ای.دی در هر صورت میزان برق کمتری نسبت به آن دسته از ال.سی.دی‌ها که به لامپهای فلورسنت مجهزند، مصرف می‌کنند.
تلویزیون‌های ال.سی.دی که از ال.ای.دی برای روشن‌سازی صفحه بهره می‌گیرند، از چهار جنبه نسبت به ال.سی.دی‌هایی که از فلورسنت برای انجام این کار استفاده می‌کنند، برتر هستند:
- تولید تصویری شفاف و واضح‌تر و نیز تیرگی عمیق‌تر (فقط در نوع دوم نه Edge LED)
- باریکی قابل توجه عرض نمایشگر نوع اول یا Edge LED
- مصرف برق کمتر
- ارائه طیف رنگ وسیع‌تر
یادآوری میشود که نخستین تلویزیونی که از ال.ای.دی در بخش پشتی خود برای روشن‌سازی استفاده می‌کرد، توسط شرکت سونی در سال 2004 میلادی معرفی شد.
همچنین باید به این نکته توجه کرد که وضوح تصویر یک تلویزیون ال.سی.دی که برای روشن‌سازی صفحه از ال.ای.دی‌های تعبیه شده در پشت خود بهره می‌گیرد، به مراتب بالاتر از آن نوع است که ال.ای.دی‌ها را در پیرامون خود جای داده است.